ประเทศใดๆ ที่เป็นสมาชิกขององค์การสหประชาชาติหรือเป็นหนึ่งในหน่วยงานพิเศษ หรือองค์กรพลังงานปรมาณูนานาชาติ The International Atomic Energy Agency (IAEA) หรือ ภาคีของ The Statutes of the International Court of Justice (SICJ) สามารถเข้าเป็นภาคีของอนุสัญญาฯ ได้ 3 วิธีดังนี้

•          1) ลงนามโดยไม่มีข้อสงวนใดๆ พร้อมกับการให้สัตยาบัน
•          2) ลงนามเพื่อรับรองอนุสัญญาฯ ก่อนแล้วจึงให้สัตยาบัน
•          3) ภาคยานุวัต (การเข้าเป็นภาคีใหม่)

โดยผู้แทนเป็นทางการของประเทศนั้นๆ มอบสัตยาบันสารต่อผู้อำนวยการองค์การศึกษาวิทยาศาสตร์และวัฒนธรรมแห่งสหประชาชาติ ทั้งนี้ประเทศที่จะเข้าร่วมเป็นภาคีจะต้องเสนอชื่อพื้นที่ชุ่มน้ำที่มีความสำคัญในทางนิเวศวิทยา พฤกษศาสตร์ สัตวศาสตร์ ชีววิทยา และอุทกวิทยา พร้อมทั้งข้อมูลพื้นฐานและแผนที่แสดงที่ตั้งและขอบเขตที่ชัดเจน โดยเสนอตามรูปแบบ “Ramsar Information Sheet” มาพร้อมการขอเข้าร่วมเป็นภาคี หรือเสนอหลังจากนั้น โดยเร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ซึ่ง datasheets เหล่านี้จะได้รับการจัดพิมพ์เป็น “ทะเบียนพื้นที่ชุ่มน้ำที่มีความสำคัญระหว่างประเทศ” (Directory of Wetlands of International Importance) โดยสามารถเพิ่มเติมพื้นที่ชุ่มน้ำที่มีความสำคัญในดินแดนของตนในภายหลังผ่านระบบรายงานที่สำนักเลขาธิการอนุสัญญาฯ ผลักดันขึ้น Ramsar Sites Information Service ได้อีกด้วย ในขณะนี้มีพื้นที่ชุ่มน้ำในทะเบียน (Ramsar sites) ทั้งสิ้น 1,313 แห่ง รวมเป็นพื้นที่ประมาณ 110.97 ล้านเฮกตาร์

อนุสัญญาแรมซาร์ประกอบด้วย 12 มาตรา ได้รับการรับรองในการระชุมครั้งแรกในประเทศอิหร่านเมื่อปี พ.ศ. 2514 (ค.ศ.1971) เนื้อหาของอนุสัญญาฯ ถูกนำมาแก้ไขโดย Paris Protocol เมื่อปี พ.ศ. 2525 (ค.ศ. 1982) ซึ่งได้มีการแก้ไขทางวิชาการหลายข้อและอนุสัญญาฯ ได้นำเอามาใช้บังคับในปี พ.ศ. 2529 (ค.ศ. 1986)

การแก้ไขข้อความในอนุสัญญาฯ ครั้งที่ 2 มีขึ้นในการประชุมที่ประเทศแคนาดา เมื่อปี พ.ศ. 2530 (ค.ศ. 1987) เรียกว่า Regina Amendment ข้อแก้ไขนี้ไม่ได้มีผลต่อหลักการพื้นฐานของอนุสัญญาฯ แต่เกี่ยวกับการดำเนินงานในส่วนของอำนาจของการประชุมการจัดตั้งคณะกรรมการ กำหนดวงเงินทุน ซึ่งในขณะที่ข้อแก้ไขเหล่านี้ยังมิได้นำมาบังคับใช้ แต่ภาคีส่วนใหญ่ก็ได้นำมาใช้โดยสมัครใจ

ดังนั้น การเข้าเป็นภาคีใหม่โดยยอมรับข้อแก้ไขตาม Regin Amendment นี้ไปพร้อมๆ กันทีเดียวจึงเหมาะสม เพราะสามารถขจัดความยุ่งยากในการที่รัฐจะต้องดำเนินงานตามขั้นตอนเพื่อรับรอง
ข้อแก้ไขนี้อีกครั้งในภายหลัง

ข้อตกลงหลักๆ ของรัฐที่เข้าร่วมในภาคีอนุสัญญาแรมซาร์ คือ

• – ภาคีจะต้องคัดเลือกพื้นที่ชุ่มน้ำที่มีความสำคัญของประเทศอย่างน้อย 1 แห่ง ตามหลักเกณฑ์ที่กำหนด บรรจุในทะเบียนพื้นที่ชุ่มน้ำที่มีความสำคัญระหว่างประเทศ (Ramsar Site) ของอนุสัญญา (มาตรา 2 วรรค 1)
• – ภาคีต้องกำหนดและวางแผนการดำเนินการเพื่ออนุรักษ์และใช้ประโยชน์พื้นที่ชุ่มน้ำอย่างชาญฉลาด ไม่ว่าพื้นที่ชุ่มน้ำนั้นจะอยู่ในทะเบียนหรือไม่ก็ตาม (มาตรา 3 วรรค 1)
• – ทำการปรึกษากับภาคีอื่นๆ เกี่ยวกับการดำเนินงานอนุสัญญาฯ โดยเฉพาะอย่างยิ่งพื้นที่ชุ่มน้ำที่ตั้งอยู่ตามพรมแดนระหว่างประเทศ มีการใช้ทรัพยากรน้ำร่วมกัน มีการใช้ทรัพยากรชีวภาพร่วมกัน และมีการพัฒนาความช่วยเหลือสำหรับโครงการพื้นที่ชุ่มน้ำ (มาตรา 4 และ 5)
• – ภาคีต้องสนับสนุนเงินช่วยเหลือแก่อนุสัญญาฯ จำนวนเงินช่วยเหลือของแต่ละประเทศขึ้นกับการแบ่งตาม UN Scale และข้อมูลการประชุมสมัชชาภาคีอนุสัญญาฯ (มาตรา 6 วรรค 6)

• – อนุสัญญาแรมซาร์ไม่ละเมิดอำนาจอธิปไตยของภาคี ซึ่งเป็นเจ้าของดินแดนที่มีพื้นที่ชุ่มน้ำ
• – อนุสัญญาแรมซาร์มุ่งที่จะส่งเสริมให้ประเทศต่าง ๆ มีการอนุรักษ์และใช้ประโยชน์ทรัพยากรธรรมชาติในพื้นที่ชุ่มน้ำอย่างยั่งยืน โดยเฉพาะอย่างยิ่งให้ความสำคัญต่อการมีส่วนร่วมชุมชน
• – พื้นที่ชุ่มน้ำใดที่ได้รับการเสนอเป็นพื้นที่ชุ่มน้ำที่มีความสำคัญระหว่างประเทศแล้ว ต่อมามีความจำเป็น ภาคีสามารถเพิกถอนออกจากทะเบียนหรือกำหนดขอบเขตใหม่ได้ แต่ทั้งนี้ต้องเสนอพื้นที่อื่นทดแทนด้วย

• – ทำให้มีการอนุรักษ์ และยับยั้งการสูญเสียของพื้นที่ชุ่มน้ำในและภูมิภาคของโลก
• – ลดปัญหาความขัดแย้งในการอนุรักษ์และการใช้ประโยชน์พื้นที่ชุ่มน้ำระหว่างประเทศตลอดจนสิ่งมีชีวิตต่างๆ ในพื้นที่รวมทั้งฝูงนกน้ำที่อพยพตามฤดูกาลไปอยู่ในประเทศต่างๆ ทั้งนี้ เนื่องจากอนุสัญญาฯ ระบุว่าภาคีจะต้องร่วมมือในการจัดการพื้นที่ชุ่มน้ำและสิ่งมีชีวิตในพื้นที่ที่ใช้ร่วมกัน
• – ทำให้มีการอนุรักษ์และการใช้ประโยชน์พื้นที่ชุ่มน้ำและสิ่งมีชีวิตในพื้นที่ที่ใช้อย่างฉลาด เนื่องจากอนุสัญญาฯ ระบุหน้าที่ที่ภาคีจะต้องกระทำ คือ ให้คำนึงถึงการอนุรักษ์พื้นที่ชุ่มน้ำ การกำหนดแผนการใช้ที่ดินและแผนการจัดการระดับชาติ ซึ่งการดำเนินการตามแผนนี้ จะเป็นการส่งเสริมการใช้ประโยชน์อย่างชาญฉลาด (wise use) และทำให้มีพื้นที่ชุ่มน้ำต้องสงวนรักษาไว้
• – ทำให้มีการป้องกันการเสื่อมสภาพของพื้นที่ชุ่มน้ำ โดยเฉพาะที่ขึ้นทะเบียนไว้โดยมีการติดตามตรวจสอบอย่างสม่ำเสมอ